Měli hnydom spytać někajke faški wo­činić a film wěstemu žanrej kaž tež narod­nosći přirjadować? Abo měli najprje­dy raz spytać kóždy kućik pře­slědźić, kotryž wuhladamy, so dźiwać a krok po kroku spóznawać, zo přiwšěm njewěmy, »kak da to funguje«, tele žiwjenje?

Zahajaca sekwenca filma dawa jasny pokiw, běły na pisanym: »Die Mittagsfrau erscheint überall auf dem Felde und in der Heide, wo sich Menschen in der Mittagszeit aufhalten; sie ist weiß gekleidet und mit einer Sichel bewaffnet. Sie schneidet denjenigen den Kopf ab, welche die Mittagsruhe nicht wah­ren. - Kolkwitz«

Třih na běłe jejo, kotremuž hłójčku wotbiwaja. Dźe potajkim wo pola, pokoj a jeja. A mamy JEHO a JU.

Zhonimy, zo su pola suche a starosć, zo wone tohodla ničo njewunošuja, žano­hožkuli wokomika wotpočowanja njedowola. Jeja pak trjebaja pokojnosć, hdyž je kedźbliwje debiš, z wóskom pčołkow a ekstraktami kwětkow a zelow hole. Běhu lěta slědujo je tónle rjany nałožk tež symbol jutrowneho časa, časa nadźije. Debjenym jejkam přiznawaja magiske mocy, znajmjeńša powołamy-li so na ludowu wěru. Tuž žada sej WONA­ – ryzy optisce dopomina młoda žona nimale na legendarnu Astu Nielsen – wot swojeho partnera čas a chwile, so na swjaty dźeń, na dźeń pokoja přihotować a jejka woměrje wudebić móc. WÓN tomu pozdatnje wotpowěduje, dopominajo so na nutrniwu nóc; tola krej na łožowej płachće njeswědči wo knježnistwu, ale wo tym, zo njeje jejo­ wuslědk kuzła lubosće, ale runje tak njewužitne kaž suche pola. Połny njeměra koncentruje so WÓN na to, wunoški na wuschnytej roli stopnjować; WONA wostanje ze swojimi jejemi sama­.