Steju w chłódku małeho štoma, kiž njeje młodosće dla nisko zrosćeny, ale dokelž jemu wótry wětřik a chuda póda tuteje kónčiny wysokosć nje­do­wolitej. Lěpje za mnje. Hłuboko wisace hałuzy škitaja mje před njelu­bymi wočimi. Jenož někotre kroki dale skaka zymna woda hórskeje rěki přez kamje­nje, doniž njezhubi so skónčnje wuchodnje w dalinje. Tu so mi lubi. Sucha trawa, kałate kerki a wonjace zela mje wobdawaja. Na zapadźe wobmjezuja wysoke skaliska idylku. Hižo započnje so słónco za nimi chować­ a njebjo so pali. Dyrbju dale, sym hižo přewjele časa brojiła. Tulu so pod hałuzami štoma a wopušću, přeskočiwši rěku, swój měrny blečk. Na juhu płonina nahle spaduje. A potom, po dwěmaj dnjomaj pućowanja, spóznaju w přiběracej ćmě skónčnje swój cil. Swěcy wsy w dole błyšća so kaž hwězdy w ćěmnym chłódku wobdawacych horow. Słónco je so tu hižo dawno chowało. Sto metrow přede mnu wuhladam hwěžce. Ale wo wjele zymnišej. Sprostnu. Refleksowy pohib ruki dźe do šipnicy, wućehnje kłok, tamna ruka­ dźerži hižo prok. Njejsym ani pytnyła, zo běch za nim přimnyła. Woči pod kerkom bórča, wuskoča, přeskoča z dwěmaj skokomaj prěnje dźesać metrow. Hórski tiger bliži so z njesměrnym tempom, wótre zuby so w zymnej swěcy schadźaceho měsačka błyšća kaž wótre graty chirurga. Wšitke moje zmysły su napjate, myški spinaja pod kožu. Kónčk kłoka poka­zuje na so bližace zwěrjo. Naćahnu ćećel proka z připołoženym kłokom­ hač k wuchu. Mjechke pjerja majkaja moje lico. Hišće 50 metrow, 40, 30. Pušću kłok a ...