Gaž ja du na swójo źěło

zajtša rano pśed słyńcom

a tak stupam pśez to pólo,

glědam ja za škobrjonkom.

Škobrjonk sejźi na kopicce,

glěda bytśe do swěta,

rozcynijo swójej kśidle,

zwignjo se do pówětša.

Luštnjej zni tam jogo štucka,

wjasele wón zajuska:

»Wušej leśim, dalej wiźim,

dalej wiźim, wiźim ja!«

Z tobu, škobrjonk, kśěła leśeś

bližej k tomu słyńcoju,

źěk a chwalbu kśěła spiwaś

k cesći Bogu wušemu!

MARJANA DOMAŠKOJC

  (1872–1946)