Ako pśipóznata narodna mjeńšyna su Serby a Serbowki źinsa typiske wabidło regionalnego sebjerozměśa. Rowno tak ako na pólu marketinga tak teke w ramiku wósobinskich rozgronow pśedstajaju nejcesćej tematizěrowanu kulturelnu wósebnosć Łužyce. Rad wóni se zapśěguju ako pśikład za wjelerakosć regiona, jim se stakim stawnje gódnota pśiśpiwa. Rowno ze źiwanim na historiju NDR se wuwědobnja, až to njejo nowy fenomen. Pśeto: Narodne staty se wudobywaju abo konstituěruju legitimaciju pśez zapśěgnjenje etniskich a kulturelnych mjeńšynow do swójogo wótpowědnego naratiwa. Pśi tom wšak źo mjenjej wó politiske wobźělenje wótpowědnych kupkow ako skerjej wó zmysłapołne zapśěgnjenje do jadnogo pozitiwnje wobrośonego sebjerozměśa, kótarež se pó móžnosći wjele luźam spódoba. Na taki part wšak su Serby a Serbowki w Nimskej demokratiskej republice k wjele citěrowanej »mjeńšynje k pokazanju« awansěrowali, su pak rownocasnje politiske samopóstajenje pśisajźili a pśez statnje pógónjone wudobywanje brunice kaž teke pśez pśeměnjenja w rolnikaŕstwje wažne sedleńske rumy zgubili. Mjenjej jo wobchowanje pšawow serbskeje ludnosći na prědnem městnje stojało – njeglědajucy na 1948 wudanu kazń samskego mjenja –, ale skerjej zarědowanje serbskeje politiki a kultury do socialistiskego statnego wobraza.1
Ten cart jo był marmorowa bista w rogeńskem groźe. Nejwěcej zaśišćapołne, ale teke nejjěsnjejše dopomnjeśa mójogo źiśetstwa zwězuju z parkom, kótaryž wobdawa grod. Ze swójimi bajkatymi pyramidami a gatami, mósćikami a nugliškami gnujo Pücklerowa krajina južo nejmłodšych. A pózdźej bu park městno, na kótarež som se slědk śěgnuła, gaž njejsom kśěła doma byś. Lěc se z pśijaśelkami na zakazany piknik zmakaś abo lěc z prědnym kšutym pśijaśelom w chłodku bomow sejźeś – pśecej som se do Rogeńskego parka wrośiła.
