»Der Zweck des Lebens
ist das Leben selbst.«
(Goethe)
Prěnja serbska literarna stawiznarka, zdobom wysokošulska docentka, wudawaćelka a recensentka Lucija Hajnec woswjeći kónc tutoho měsaca swoje 90. narodniny. K tej składnosći přejemy jej dale krutu strowotu, spokojnosć, wjeselo a Bože žohnowanje při wšitkich jeje předewzaćach.
Jubilarka narodźi so 30. apryla 1929 jako třeća a najmłódša dźowka wučerja Józefa Hajny w Zdźěri. 1934 přesadźichu nana do Budyšina, zo njeby dlěje mjez katolskimi Serbami na wsy skutkować móhł. W měsće donawukny holca němčinu, chodźeše na ludowu šulu a po tym na gymnazij. Po maturje – 1947 – chcyše rady farmaciju abo medicinu studować, tola aktiwna powójnska generacija dyrbješe so tež maćernej rěči a kulturje wěnować. Lucija Hajnec pokaza dowidźenje do tuteje trěbnosće: »Njemóžachmy swobodne žiwjenje našeho ludu twarić z tym, zo so jenož na wěste powołanja wusměrjachmy«, wobkrući wona před lětami swoju kročel. A tak studowaše młoda Serbowka wot 1947 na Praskej Karlowej uniwersiće slawistiku a sorabistiku. Do čěskeje stolicy dźěše poprawom ze zaměrom, zo by pozdźišo we Łužicy jako wučerka dźěłała. Ale w času studija rozsudźi so za diplomowy směr a za wědomostny puć. K jeje wuznamnym profesoram słušeštaj Serb Mikławš Krječmar a Čech Antonín Frinta. 1952 zakónči studij z dźěłom wo Smolerju a bu hnydom promowowana, štož bě tehdom w Čěskosłowakskej hišće móžno. Spočatk lěta 1953 přistajichu derje wukubłanu sorabistku w nowym Instituće za serbski ludospyt, kotryž běchu krótko do toho Němskej akademiji wědomosćow w Berlinje přirjadowali. Hač do lěta 1961 slědźeše Lucija Hajnec w Budyskim zwonkauniwersitnym zarjadnišću. Tu nasta jeje směrodajna studija wo Janu Bohuchwale Dejce, załožerju serbskeho nowinarstwa (1955), tu pisaše wona dalše pojednanja wo swědstwach narodneho wozrodźenja. 1956 započa eksternje wuwučować na tehdyšim Serbskim instituće Lipšćanskeje uniwersity (wot 1969 Institut za sorabistiku). A nazymu 1961 powołachu ju tam jako stajnu sobudźěłaćerku za předmjet serbskeho pismowstwa.