Loni w lěću je w Ludowym nakładnistwje Domowina wušła zhromadna kniha Měrany Cušcyneje (MC), Róže Domašcyneje (RD) a Měrki Mětoweje (MM) z rjećazowej basnju »znaki pominaki kopolaki«. Kóžda awtorka je za nju třinaće třinaćelinkowych tekstow lyriskeje prozy napisała.
Něšto mi w lěću, jako knihu k prěnjemu razej čitach, scyła tak napadnyło njeje, štož pak mi nětko při pancatym wjedrje za to ćim bóle do wočow bije. Mjenujcy, zo maja teksty za mnje tajki słónčny, lěćny raz, byrnjež so to přeco jasnje njewuprajiło. Bě to wotpohlad?
RD: Najskerje zwisuje to z tym, zo započnjemy z pućowanjom w słónčnym Budyšinje a tam našu kołojězbu tež zaso skónčimy. A tute słónco maš potom w pomjatku, štož so najskerje přez cyłu knihu ćehnje.
MM: Za sebje bych wšak prajiła, zo njejsym swoje teksty w žanej atmosferje melancholije pisała. Tohodla je tajka słónčna atmosfera poprawom wot samo nutřka.
MC: Mi so porno tomu njezda tajka słónčna atmosfera w mojich tekstach być. W nich jewja so wěste werby, kotrež so na ćopłotu poćahuja, kaž na přikład ›wohrěwachu poslešća‹. Ale zo słónco dominuje, njebych rjekła.
