Wo duchowno-religioznej kulturje Serbow w prěnich lětstotkach po zasydlenju njewěmy skoro ničo. Tež stawizniske žórła po frankowskim zdobyću njewobsahuja nimale žane informacije wo ludowej wěrje, wo nabožnych předstawach a nałožkach, wo »pohanskich« bohach, wyšich bytosćach a kultowych jednanjach Milčanow a Łužičanow. Porno tomu rozprawjeja srjedźowěkowscy historikarjo Adam z Bremena, Helmold z Bosauwa, danski chronist Saxo Grammaticus a druzy, zo česćowachu sej połobscy a baltiscy Słowjenjo, Obodrića, Lutykojo, Wilčenjo a Pomoranojo kaž tež Słowjenjo při delnjej Sprjewi a Haboli w swjatnicach a swjatych hajach swojich přibohow. Woni přeradźeja nam tež mjena jich bójstwow, mjez nimi Svarožic, Triglav, Svantevit a dalše. Biskop Thietmar Mjezyborski pisa, zo běštej žórło a jězor pola Hłomača (Lommatzsch) srjedźišćo kultiskich česćowanjow. By cyle prawdźe njepodobne było, bychu-li Łužiscy Serbja nastupajo dokřesćanske nabožne předstawy a »pohanski« kult tuž wuwzaće tworili. Wědomostny zakład pak pobrachuje mytiskim předstawam a legendam wo bójskim swěće Serbow, kaž su so wone wot kónca 17. lětstotka sem wot bratrow Frenclow a druhich daloko šěrili, tež wo »bójskimaj horomaj« Čornobóh a Běłobóh.