Kaž je znate, njeby čłowjek swój zmysł za humor, žort a směch zhubić směł. Tute nastajenje k žiwjenju znajachu hižo stari Słowjenjo, a to před wjace hač tysac­ lětami. Wo tym swědči nic naposledk wěsta ličba staroserbskich městnych mjenow. Wone steja w srjedźišću sćěhowacych wujasnjenjow.

Wo zadźerženju ludźi a wo mjezsobnych poćahach we wonych dołho zašłych časach historiske kaž tež archeo­logiske a dalše žórła do dalokeje měry mjelča. Tež biskop Thietmar z Mjezy­borja (975–1018), kotremuž mamy so za mnohe zajimawe informacije wo starych Słowjanach dźakować, njerozprawja w swojej chronice ničo wo mjezy­čłowjeskich poćahach »pohanskich« Serbow abo Wendow. Eksistuje pak rjad słowjanskich městnych mjenow, kiž po­ća­huja so na psychiske kajkosće čło­­wjeka abo na jeho charakter, na jeho po­měr k susodam, k přisłušnikam druheho rodu­ abo k wobydlerjam najbli­šeje wsy. Mjenodawarjo móžachu so na swojich susodow wusmjeć, jich škrěć abo směšić, při čimž so ani před hrubym, haj samo­ ranjacym abo křiwdźacym po­mjenowanjom njebojachu. Tole stawaše so z pomocu wěsteho archaiskeho typa městnych mjenow, kotryž so w pozdźišich dobach wjace njenałožowaše. Wotpowědna mjenowa forma steješe w pluralu a zestaji so z dweju woznam nošaceju wobstatkow.