Krótke stawizny serbskeje wuměłskeje hudźby

9. Ludowa hudźba jako njewučerpajomne žórło inspiracije – Detlef Kobjela

Bě to jedyn z mojich prěnich interviewowych wopytow jako hudźbny žurnalist, jako zetkach so 1998 z Detlefom Kobjelu. Mějach za jutrowny program žołmy MDR Kultur přinošk koncipować na temu »Što je serbska wuměłska hudźba?« Z měšanymi začućemi jědźech do Budyšina, wšako běch so ze serbskej hudźbu přez tačel »Ow rjana róža« drje hižo raz zetkał, tola wo materiji lědma něšto wědźach.

Wěsty strach, so z mojimi prašenjemi bla­mo­wać, so po mało wokomikach pozhubi. Šěro­włosaty muž z impozantnej brodu a swojoraznej čapku skutkowaše mjenje kaž »šěra eminenca« hač kaž dobroćiwy starohippie. Při tykancu rěčeše měrnje a přećelnje do mikrofona – a zrazom so za mnje cyły kosmos wotewri! Njeběch tola dotal ničo wo Kocoru a jeho »Počasach« abo wo Krawcowych wobdźěłanjach ludowych spěwow słyšał. K ilustraciji agěrowaše wón z tačelakom a wuzwoli přikłady, kiž mje runje tak putachu kaž to, štož powědaše. W běhu hodźiny běch so temy dótknył, kotraž mje hižo njepušći. Wo Kobjelowe swójske kompozicije a jeho rólu w serbskej kulturje so tež dla mnóstwa historiskich informacijow, kotrež mi wón sposrědkowa, hakle wjele pozdźišo zajimowach. Tola tež tale zaběra je so absolutnje wupłaćiła ...