Wosrjedź wšědnych hrow wo kraje a raje, hdyž bě nad wětrom hnězdo baćo­now hišće bliske a kondensowe linije zetkawachu so kaž hłosy na kulowcu z postrowom Smjertnicy ja će widźu, bu postajene, zo mam tónle čwak zemje wopušćić.

Tyknych sej špihel hata za wěko wóčka. Widźach třěchi wobroćene, wokna ke mni nachilene kaž domske domoj so wróćacemu.

Puć, na kotrymž běchmy nanowy kašć njesli, wzach sobu, zo bych jón wotnjesła. Chcych swoje wuchować: kusk wutrobitosće susoda, ćeńke postrowy dźěći, štyriłopješkaty dźećel (kiž za tebje namakach), te połsta lět našeje jabłu­činy a pod lěwym wutrobnom maćerne wokołošijace rubiško.

Tajka podach so na puć, wupokazana a zapokazana. Woteńdźech nimo Smjertnicy, nimo jeje płachćički, pod kotrejž so mi čłowjek być zdaše. Moja nakopjena hłowa nygaše w rytmje kročelow po wjesnym puću. Dopomnjenki zalětowachu. Před mojimaj wočomaj pryskachu barby kaž wohnjostroj. Hdyž k wysokim sćěnam dóńdźech, wzach starosćiwa wutrobitosć a přibich ju k durjam, za kotrymiž so hospody nadźijach.

Tola ludźom, kotřiž tam chodźachu, drje njesłušeše. Postrow dźěći połožich do wokna – bjez wothłosa. Na połsta lět jabłučiny so nichtó dopomnić nochcyše, a štyriłopješkaty dźećel wuschny a so roztorhny. Jenož wokołošijace rubiško maćerje bě mi mjez rjebłami přirostło. Wlečech je po sćěnach.