Hólc a hólčec mějach swoje šćežki

po Kulowskich haskach,

we Łazkowskich lěskach,

na Koslowskich pěskach.

Pijach wodu a njeznajach čaj.

Doma ja słyšach: wězo, haj, haj –

a na dróze: nein doch, nichts für mich.

Tak pomału po šćežce dźěch –

a nadobo přede mnu puć.

Po nim nět z kolesom honjach

do Małeho Wjelkowa,

hdźež prěni króć zhonich,

što bělk je a k čemu je hrudź.

Wottam bě dróha.

Nět nimale z gwałtom

smalachmy z awtom

přez zelene žiwjenje.

Dźens jeno šće widźu

na kalendrowej dróze

zeleny čas

a někotrych z nas.

BENO BUDAR

z: Mikus a Dajkus. Zwuběrane basnje z lět 1966–1976, Budyšin 1978