Hdyž rano zahe wotuću,

sej trubku zapalam,

a wječor, hdyž du do łoža,

je w měrje dožehlam.

Njech spěwam, dźěłam abo spju,

njech činju štožkuli ‒

we wjeselu, we zrudobje

mam trubku při sebi.

Ma rjanu trubku bohaty,

njech božemje ju ma ‒

što droha trubka wušna mi,

mje moja spokoja.

Hdyž jenož trubka swětła je

a dźe z njej mróčałka ‒

najrjeńša trubka k ničom njej,

je-li ći »bjez cuga«.

Při rańšej šalce kofeja

mi trubka zesłodźi,

najlěpše trubka lěkarstwo

je w kóždej chorosći.

Njech přińdu starosć, mjerzanja,

njech smudźa wutrobu ‒

ja z jednym kmańšim pachnjenjom

wšě złósće wukurju.

A wječor, hdyž du k Šołćicom,

bjez trubki njechodźu ‒

bjez trubki piwo njeběži,

to pasu wostudu.

Wšak tohodla tak dołho tež

mi traje prěd’wanjo ‒

mi wodaj, luby Božo, to,

tež wy, knjez fararjo! ‒

Hdyž młody chodźach na žeńtwu,

so trubka žehleše;

a Leńka wša so smějkaše ‒

jej trubka wonješe.

Nětk z Madlenki je Madlena,

nětk smjerdźi trubčička,

hdyž chcu sej jednu natykać,

z njej dyrbju do kuta.

To Zejlerja sej chwalić chcu,

toh našoh Handrija,

tón rjane pěsnje pěsnješe ‒

najrjeńša kurjerska!

Duž swar nož, žónka, božemje,