»Přewjele ze swojich wunamakankow a wudobyćow přeradźić,

je jedne a to same, kaž so wupłodow swojeje wunamakarskeje

bohatosće wzdać.«Filippo Brunelleschi (1377–1446)

Mjez lětomaj

Literarne teksty k twórbam Jana Buka

Sym sej swoju najlěpšu zymsku drastu woblekła. Na njej lěpi šarm NDRskeje mody. Nimam hišće ničo lěpšeho w kamorje. Na nastupišću Drježdźanskeho dwórnišća ćěri mi lódzymny wětřik sylzy do wočow. Wobhladuju sej sobujěducych, po našich woblečenjach smy přeco hišće ći z wuchoda. Přede mnu lěze młoda žona w tołstych škórnjach z kožuškom wokoło kromy te por metalowych schodźenkow do zymneho ćaha. Stupa kedźbliwje, pomału. Wobroći so a kiwnje. Mje huška, njech so kusk do spěcha ma. Wětřik hrabnje za mojej rukajcu a ćěri ju wróćo na nastupišćo. Dyrbju hišće raz po schodach dele. Čepl tola! Moja pućowanska toša steji hižo zhubjena w ćahu. Smy tu wšitcy někak zhubjeni. A nichtó na nikoho nječaka. Ćah nječaka. Nic, zo hišće bjez mje wotjědźe. My wšitcy chcemy z ćahom za hranicu, kotraž wjac njeje. Ći, kiž na nas čakaja, su naši lubi w tamnym dźělu Němskeje. Su so něhdy na ilegalne abo ze zadźěwkami na legalne wašnje bjez nas do zapada dóstali. Jich hłosy při telefonach susoda, jich stysk za nami w cuzej wokolinje. Nětko naša wćipnota na to cuze, to nowe, ze startoweho dypka zwučeneje domjaceje přitulnosće.