Wobraz

Literarne teksty k twórbam Jana Buka

Žeńska stoj, do swójich myslow zanurjona, pśed wobrazom. Krajina. Woblico žeńskeje jo napněte, casy guba se giboco, wócy se pśizacynjatej a wóna sebje šwyrnjo włose z coła. Śańki póśichy dych se młogi raz zatkajo. Wobraz ju njepušćijo. Co wóna wiźi? Dla cogo jej ten wobraz nacynijo?

Co to jo na tom wobrazu? Wóna njerozmějo. Gódarne formy, zběžone kontury, změšane barwy. Depresiwnosć. Chto ga móžo w takich pustych stronach žywy byś? Chto ga take něco mólujo! A za co! Źo jo dobra naźeja?

Žeńska zacynijo wócy a padnjo do sebje.

A słyšy śichučki, wabjecy głos. To jo Klara. Žeńska se pósmjejknjo. Wóna buźo se z Klaru wulicowaś. Naraz, z wobrazom na sćěnje a we sebje, žeńska wiźi a słyšy tužne a rozmyslowate tšojeńka.

Něchten źo pó se wijucej wuteptanej sćažce ku groblicce. To jo stary lutk. Wón něnto bydli na kšomje góle, blisko milinaŕnje. Jogo tamne, tencasne górkate bydło su jomu zebrali. Wón jo ducy na woglěd k swójomu pśijaśeloju wódnemu mužoju a jogo familiji. Co se pšašaś, kak se jim źo, z togo casa ako něga jasna a swětła groblicka wěcej tak luštnje njepluskoco, ale jano hyšći pšosto a głušnje se wlaco. Wóda jo brudna. Wódne źiśi tam rad wěcej njegrajkaju.