Moja luba Weronika,

mam za dobre znamjo, zo Twój šef ničo prajił njeje, hdyž sy so srjedu rano zapozdźiła. To je skoro ›jězbny wupokaz‹ za naju ...

W mojim pomjatku wostanje ton kusk nocy z Tobu jara derje schowany. Su prosće wěcy, kiž njehodźa so planować a předwidźeć, na nje ma čłowjek čakać – a je zapřimnyć. (»A naraz steji to pódla tebje«, kaž Ringelnatz praji.) Ja sej w D. ženje njejsym myslił, zo by tež tak přińć móhło. Tam běch hišće cyle na Mariju fiksowany, tak zo wostachu mi tajke mysle dospołnje zašlahane. A Ty tež njejsy runje tajki zaćišć činiła, kaž by rjekł ...

W jednym dypku pak sym so stał lochko melancholiski. Loni chcyše Marija na naše kóždolětne rjadowniske zetkanje sobu hić, ale njejsym ju sobu wzał, dokelž wona ‒ kaž jej to z wuspěchom narěčach ‒ nikoho znała njeby. A ja sym ze starymi kumplemi bachtać chcył, bjez toho zo bych so wo nju starać dyrbjał. Měnjach, zo móžu to wobeńć z tym, zo ju doma wostaju. Hdyž sej pomyslu, kak spěšnje a ›bjez wobmyslenja‹ sym Tebje přeprosył! To so mi nětko jej napřećo njefairne zda. Abo?

Lubša Weronika, ja njecham sej hišće hłowu łamać wo tym, što by Ty w přichodźe za mnje woznamjenjeć móhła. Skónčnje sym hač do najmłódšeho časa wo swoju dušinu runowahu wojować měł. Njewěm, hač njeje so we mni snano něšto na přeco skóncowało. Hdyž běch hišće z Mariju hromadźe, sym wěrił, zo dosaha, hdyž je čłowjek sprawny: Čłowjek by tak přez swoje dobre zadźerženje partnera magisce k samsnemu pohnuł. To je so jako hłuposć wopokazało. A njeje mi hižo cyle jasne, što je prawe a što wopak. Bych so z Tobu jara rady wo tym rozmołwjał. Bórze!