Brunica, brunica

sy erty woněmiła.

Štóž sej zwěri z tobu hić,

zhubić budźe swoju rěč.

Na wěčnje wjeski spaliła,

serbsku dušu wuhnała.

Spěwy, reje k wjeselu

dopomnjenki wostanu.

Brunica, brunica,

domizna njej’ domizna.

Cuzy přińdu zdaloka,

dźeń a nóc tu poslednja.

Do zemje so zažeru,

hłubšo hač jich rowy su.

Štóž wostanje hač do kónca,

tomu woči woslepja.

Samota je tam a tu,

wostanu abo woteńdu.

Samota je tam a tu,

z brunicu do rowa du.

W’ wjesce sama sedźu tu,

wopušćić ju njebudu.

A hdyž mój čas raz wotběži,

je tutón dom mój posledni.

Korjenje tu hłuboke,

krute, sylne, dźerža mje.

Haj, moje dny su ličene,

mój dom je kašć mój, zawěsće.

Samota je tam a tu,

z brunicu do rowa du.

Spěwy, reje k wjeselu

dopomnjenki wostanu.

  MARIE-CHARLOTT ČORNAKEC