steju

hladam daloko

waham, wobhladuju so

suknu strachoćiwje z ramjenjomaj

płakam serpa dla

kotryž syče

doskónčnje.

sedźu

samalutka majkam

znošowacu so chudušku dušu

z běłej płachtu trěju sej

sylzojtej mučnej woči

kotrejž njerozumitej

dóńt.

kleču

widźo swětło

słónco je njese

do rozuma přichadźacych

chowacych w sebi wolu

sej njerozumnosć wotkryć

spowróćeć.

MILENKA RJEČCYNA