Gaž som pśed lětami pśigótował pśeglěd wó pówójnskich dolnoserbskich beletristach, som zwěsćił, až wětšyna wót nich póchada z Górneje Łužyce. Wuwześe ako wobtwarźijo pšawidło, jo był Wylem Bjero, zastupnik socialistiskego realizma. Dalšny awtorski fenomen, respektiwnje spisowaśelska wósobina z kórjenjami w Dolnej Łužycy, jo rowno Fryco Libo. Ze swójim talentom jo pśewušył nacasnu literarnu produkciju, kótaraž ma do źinsajšnego mócnje folkloristisku barwu abo nawopak zegibujo fiktiwny swět w publicistiskem stilu. Togodla jo jogo juž Josef Suchý wumarkował a jogo w lěśe 1976 zapśimjeł do prestižneje antologije serbskeje poezije »Vřesový zpěv« (wrjosowy spiw) pódla Frida Mětška, Jurija Młynka, Jurija Kocha, Kita Lorenca a Benedikta Dyrlicha. »Wósebnje pó późiwabnje komponowanej basni Pumpot [...] móžo se suźiś, až z Libom rosćo nowej serbskej poeziji wósebny lyriski talent. [...] W basni Liba wustupujo Pumpot ako nimjernje se wobnowjecy princip narodnego byśa«, argumentěrujo Suchý. Pśi cytanju poezije Liba, ako jo rozdrosćona pó casopisach a antologijach, som musał zwěsćiś, až pśinosk Liba njedajo se wobejś, ale jogo źěło jo se zdało byś fragmentariski zawrěte w 1970tych lětach.

W lěśe 2016 pak jo LND wudało jogo zgromaźone twórby pód titlom »Bóśon z Mósta« widobnje k sedymźasetemu narodnemu dnju basnikarja. To jo wobźiwowanja gódny statk. Njamamy jano móžnosć sebje źěło basnikarja w jadnej publikaciji pśecytaś, ale jo wiźeś procowanje, pěśźasetlětnemu twórjenju zwězujucy element daś a »bóśonowy« póglěd wót zwjercha. Gaž smy mógli pla drugich awtorow póstupujucemu wuwiśu slědowaś, mamy how naraz wšykne lyriske etapy w jadnych knigłach (bźez lěta nastaśa).