Znamje na sćěnje nichten njemógał pśewiźeś, ale Belšazar, ten pśeskobodny babyloniski kral, njejo zamógł jo wukłasć. Jano mudry profet Daniel jo mógał wucytaś, až kraj pójźo kamsy. Parada zwěšćelowarjow zagubjenja slědnych 3000 lět wobskjaržujo skazenje a pśemódlenje pśibogam. Menetekel pśibytnosći pak njejo napisał Bog starego testamenta, ale dogma njeskóńcnego rozrosćenja. Mene mene tekel uparsin – licone, wažone a ako njedosegajuce pósuźone. Take powědanje jo witśi watśi, groni frakcija žorta a šposa. Wót lěgwa wubójanych jo jich wótstawk wjele wětšy ako jo w casu pandemije do rady dane. Wšykno w mjenju lichoty, pódpěrane wót samsewumjenjonych ekspertow, kenž maju wšo rozpłošenje za wuzbytne. Kśik pak buźo wjeliki: »Běda, běda, ty wjelike město Babylon, ty mócne město, pśeto we jadnej štunźe jo twój sud pśišeł. A kupce na zemi budu płakaś a žałosćiś nad nim, dokulaž jich wóru nicht wěcej njebuźo kupowaś.« (Zjawjenja Jana 18).

Kuždy ma w głowje nanejmjenjej jaden datum, kótaryž cełe žywjenje jo pśeměnił, na pśikład 8.5.1945, 3.10.1990 abo 11.9.2001. W krotkem casu buźomy teke diskutěrowaś, kak swět jo wuglědał pśed koronu. Za mnjo jo kradu jasne, až pandemija jo teke kriza našogo politiskego systema, našeje něntejšneje wašnje producěrowanja a zgromadnego žywjenja.