W času zakazanych socialnych kontaktow sym priwilegowany. Hačrunjež so z techniku za internet njewuznaju, móžu swoje mysle do zjawnosće trubić. Mam so tomu dźakować, zo sym Serb, kiž móže serbsce rěčeć a pisać. A mam zbožo, zo so serbske medije přez wabjenje financować njedyrbja. To pokazuje so mjez druhim w tym, zo smědźa politiske abo wědomostne přinoški w serbskim rozhłosu dlěje hač dwě mjeńšinje trać. To je w Němskej jenož kulturnym sćelakam dowolene, kiž su wot GEZ-popłatka žiwe. Wone hraja tež kompozicije Měrćina Weclicha abo Mozarta, hačrunjež wobaj masu ludźi njenarěča. Tohodla maja tajke wusyłanja jara wobmjezowanu ličbu připosłucharjow. Tež jako wuměłc sym priwilegowany, dokelž njejsym financielnje jenož wot wustupow wotwisny, ale dóstanu za w serbskich medijach wozjewjene artikle honorar a mam serbski minijob. Kraj Braniborska je mi samo korona-pjenjezy přepokazał, zo bych sej nowu gitaru kupić móhł, byrnjež so lětsa ani na jenički koncert nadźijeć njemóžu. Njejsym jenički, kotrehož podpěruja, hdźež nje­wědźa, što a kak wón dźěła. Dokelž mam nimo toho měch wirtuelnych pjenjez na lutowarni, trjebam hakle wot hodownika wot renty mojeje žony žiwy być. Mjeztym pomha rjad mojich kolegow hižo buram na hromakowych polach. Delnjoserbske přisłowo dźě praji: »Tón móže wjace hač na huslach hrać.« Nětko wuknu, što prawe dźěło rěka. Raku­ski kulturny wědomostnik S. D. Sauerbier pisaše w lěće 1986: »Wuměłc je najnjetrjebawši subjekt w našej towaršnosći, cyle na kromje stejaca postawa, kotruž nichtó njetrjeba.«¹