W Serbach sym wukrajnik, potajkim je tema no­we­ho wobdźěłanja serbskeje hymny za mnje jenož intelektualne zwučowanje bjez emocijow. Wot Maćicy Serbskeje nastorčena namołwa k diskusiji wo hymnje – hačrunjež kedźbliwje formulowana – bě po mojim měnjenju njezbožowna. Njeje móžno stary tekst hymny bjeze wšeho přepisać, dokelž dyrbimy w idealnym padźe wšitke konsekwency widźeć.

Hymna je symbol a funguje jenož, hdyž so z nim nimale kóždy identifikuje. Hdyž tomu wjace tak njeje, dyrbi so nowy symbol namakać. Ale pro­blem njeje rozrisany, hdyž so stary symbol – w tutym padźe stara baseń – »polěpšuje« po aktualnym modnym abo politiskim stilu. Kóžda dobra baseń je wjac hač wokomik, prócuje so wuprajić wěčnosć. Tak je to tež Handrij Zejler spytał. Tu njeńdźe wo awtorske prawo, ale wo wuměłske zmyslenje. Ideja, »narunać« tekst hymny po tuchwilnych trendach, njeje dopokaz wysokeje serbskeje kultury, ale niskeho respekta před wuměłstwom.

Argumenty za změnu teksta serbskeje hymny wobsahuja po mojim zdaću zasadny logiski zmylk: Hdyž chcemy wšitkim (mužam, žonam) respekt wuprajić, njemóžemy z dźěłom awtora bjezrespekt­nje wobchadźeć. Njeje problem prajić, zo Zejle­rjowa baseń jako hymna wjac njefunguje. Potom měła so nowa namakać.