Nimo hornjo- a delnjoserbšćiny je nětkole tež slepjanšćina tak derje wopisowana, zo móže ju přichodnje kóždy talentowany zajimc nawuknyć. Dźensa. Jutře. Za sto lět.

Kniha »Ho zachopjonku jo było to słowo. Slěpjański rozprajak. Schleifer Sprachführer« móhła być měznik při wožiwjenju narěče. Njech njeje jeničce – na nimale historiskim kóncu tuteje rjaneje narěče jako žiweje rěče – derje zestajene zawostajenstwo a njech bě prezentacija knihi loni w hodowniku w Slepom woprawdźe historiski po­dawk, kaž to Serbske Nowiny widźachu a sej přeja.

W kóždym padźe je zakład tworjeny za wšěch, kotřiž so nětkole abo hdy jónu w přichodźe bóle za slepjanšćinu zajimuja hač tuchwilna přewažna wjetšina wobydlerjow w sydom wsow wopřijacej wosadźe.

Mějach hižo sep drobnych dožiwjenjow, kotrež na to pokazaja, zo so nałožowanje slepjanšćiny po zdaću wot cyłeje wosady njewita. Mnohim dosahaja narodne drasty a hajenje nałožkow w němskej rěči. Serbska rěč ma w myslenju ludźi přeco hišće přeniski prestiž. Takle znaju to hižo lětdźesatki dołho z Delnjeje Łužicy. Tule so tohorunja zwostatna rěčna mjeńšina z tym njewotnamaka, zo maja tudyši prawobydlerjo takrjec dale za kočim blidkom čakać a su wot dobreje wole wyšnosće wotwisni.