Na zadnich woknach awtow je wuhladaš, jako tattoo abo tež jako rysowanku zamysleneho šulerja na kromje zešiwka – lipowe łopješko. Symbol Serbow, pjelnjeny z barbami serbskeje chorhoje.

K jutram bě so mje wopytowar křižerskich procesionow mojeje znački lipoweho łopješka na awće dla naprašował: »Je to někajke sympatizowanje?« Hač je značku a jeje woznam znał? Abo mysleše sej, zo jedna so wo rusku chorhojčku? »To je wuznaće.«, prajich, »Lipowe łopješko je symbol a módro-čerwjena-běła chorhoj, je chorhoj Serbow.«

Čehodla pak wuzwoli so runje lipa jako štom Serbow, tak kaž je dub štom Němcow? A kajka powěsć pišpoli so nam dźensa mjez młódnym lisćom a što prudźi po zdónku?

Někotre mysle su so mi k tomu we hłowje spletli.

Njedawno, to běch po lěsnej šćežce pěši po puću, to zastanje pódla mje awto, kotrež běše runje wokoło róžka zajěło. Žona kukny z wokna a měnješe po postrowje, zo měła ja njech raz młódne łopješka lipy woptać. »To naruna solotej.«, praješe mi.

Nó, derje. A woprawdźe, łopješka słodźa kusk, kaž rjaponka (Feldsalat). Praktisce. Jara praktisce.

Štom, kiž žiwi – w zažnym nalěću z łopješkami, pozdźišo z kćenjemi a nektarom za słódny měd abo za čaj. Drjewo lipy je swětłe a mjechke. Z nim so derje dźěła, jeli chceš figuru rězbarić.