Toni Bruk bě přećel, skoro hižo čłon našeje małeje swójby. Krótko po mojim kwasu počeše do Bratislavy jězdźić, zběraše tu material za swoje doktorske dźěło. Mój mandźelski, Ladislav Volko, kotryž dźěłaše na słowakskim filmowym instituće, sta so z jeho fachowym mentorom. To bě kónc 1970tych lět a prěnja jězba Tonija po přichadźe w Bratislavje bě k našemu bydlenju w Petržalku. Tu, pola nas w kuchni, so při bleši wina najnowše chutne a mjenje chutne nowinki z filmoweho swěta Słowakskeje a z cyłeho swěta rozrěčachu. Tu zhonichmy wot Tonija wo žiwjenju Serbow, wo kotrychž běchmy w šuli wukli, zo su hižo wotemrěli, a wo filmach a kulturje w NDR. Mějachmy dosć domjacych chłóšćenkow ze wsy a tak staj sebi »hólcaj« ke kulturnym debatam domjacy połć a cyblu na drjewjanej desce krałoj, druhdy bu bleška domjaceje sliwowicy wočinjena. K tomu wuknješe Toni słowaksce, najradšo typiske słowakske wudma. Na tute wječory je, tež po lětach, rady spominał.

Pozdźišo je Toni z mojim mužom dokumentarnej filmaj natočił. Korjenje zeznawanja (1983) wo literarnych a kulturnych kontaktach Słowakow a Serbow a druhich a Mosty – návštevy bez protokolu (Mosty – wopyty bjez protokola) (1986) wo přećelstwje dweju městačkow – słowakskim Leopoldovom a čěskim Mostom. Mój mandźelski počeše so bliže z mjeńšinami zaběrać, wosebje ze serbskim filmom a kulturu.