Mnohich – nic jenož rěčespytnikow – fascinuje, zo noša Serbja dwě mjenje: němske a serbske. Nimale emblematisce steji za to w swěće slawistiki a sorabistiki mjeno prof. dr. Schustera-Šewca, kotryž je 10. februara 2021, krótko po swojich 94. narodninach, na prawdu Božu wotešoł. Na jeho dźěła storči kóždy, kiž chce so wobšěrnišo ze serbšćinu zaběrać. 2014 ćišćana bibliografija jeho publikacijow mjez 1947 a 2013 wopřijima 511 pozicijow, w minjenych lětach je so hišće horstka nastawkow přidružiła.

Z wědomostnej karjeru drje njeje nichtó ličił, jako narodźi so 8. februara 1927 Šewcecom w Poršicach syn. Nan Ernst bě ćěsla a skałar a dźěłaše po swjatoku hromadźe z mandźelskej Johannu, rodź. Marćinkec, na pólku, zo by swójbu zežiwił. Serbšćina bě w ródnej wsy Hinca Šewca tehdy wobchadna rěč, młodźina pak mjez sobu zwjetša hižo němcowaše. Prěnje šulske lěta Šewca padnychu do časa, jako přewzachu po wšej Němskej nacionalsocialisća móc. W šuli drje bě wučer Erich Krawc šulerjam spočatnje tež do čitanki Kwětki pokuknyć dał, štož pak so bórze zakaza. Serbsce čitać a pisać Šewc w šuli tuž njenawukny. Wo druhim wučerju-kantoru pisa Šewc w swojich dopomnjenkach (Wučerjo prěnich lět, zest. Jurij Wowčer, Budyšin 1984, s. 13–26): »Naš ›serbski‹ kantor powědaše nam za to w hodźinach stawiznow, zo su tak mjenowani ›słowjanscy‹ Serbja dawno hižo Łužicu wopušćili a zo su tu wostali jenož ›Wendojo‹ z někajkej k ničemu wušnej, starej skepsanej rěču, kotruž mamy sej po přikazu wyšnosće a tež w swojim wosobinskim zajimje nanajspěšnišo wotwučić.«