Nadpismo so cyle derje hodźi, hdyž chceš wo tutym čłowjeku a jeho hudźbje pisać. Jako wo serbskim komponisće Juru Mětšku přemyslowach, přińdźechu mi tute w hudźbje hromadźe słušace zapřijeća nadobo do myslow a wosebje »ćišina« pokaza mi tu njewočakowanu perspektiwu.

Kak přińdu nětko jenož na pozdatnje wotchilacy wobraz honjaceje kóčki?

Wšako Mětšk – hdyž tež zwěrjata rady mějo – z mojeje wědy žanu wuraznu afinitu k tajkej družinje somoćanych packow njewobsedźeše. Mi pak něšto přirunajomneho tu napadny: Hdyž kóčka na hońtwje je, njedawa ničo, štož móhło ju wot wotpohladneho zaměra, jeje wočakowaneho popada, wotwjesć. Jeje ćišina, jeje – haj – prosty pohlad je wuraz najwyšeje koncentracije.

Z čimž bych pola komponista Jura Mětška był. Ničo, ale tež scyła ničo njemóžeše jeho wot swojeho »popada«, tworićelskeho tworjenja, wotwjesć. Jeho wola a wězo zamóžnosć znaještej jenož jedyn puć: najkrućišu koncentraciju na formu, strukturu, zwuki a harmonije, na »wotsłodźenje« instrumentowych zynkow samych abo w jich wotměnjacym zjednoćenju. Tute dźěła na twórbje běchu trěbne, zwjazane z wonkownej ćišinu. Přetož hakle tajkeho razu staw, wotewěra komponistej puć. Jenož tak poda so jeho fantazija do swětow, w kotrychž so, jeho woli wotpowědujo, porjadk tworja, hdźež so kóždy detail wobhladuje, přepytuje a potom wuhotuje. Tu namaka so hłubokosć hudźby, wot Mětška zhotowjena. Tu, hdźež ničo a nichtó swoje wuspytanje, kombinowanje, namakanje, zaćisnjenje a skónčnje postajenje pokročowanja jeho dźěła njemyli. A takle njewobćeženy, ma jeho bjezhranična fantazija tu rum, so kaž wuswobodźena wužiwić a swoje kompleksne zwukowe swěty natwarić.