»Tuta zwjazanosć je přez wšitke lěta wostała«

Rozmołwa z dr. Hyncom Rychtarjom, bywšim wědomostnym sobudźěłaćerjom sorabistiki Lipšćanskeje uniwersity, wo pochadźe, hódnoće serbšćiny a hdźe so doma čuje.

Kak daloko su Was serbske wašnja, kotrež sće za čas dźěćatstwa w Slepom w swójbje nazhonili, w žiwjenju přewodźeli a kotru hódnotu su za Was měli?

To je jara wulku hódnotu měło. Smy wšak z tym wotrostli, jako dźěći smy kóždy dźeń žony w serbskej drasće widźeli a słyšeli, kak wone a wězo tež mužojo mjez sobu serbuja. A serbske tradicije kaž molowanje jutrownych jejkow a serbske swjedźenje ze serbskim spěwom běchu tež w našej swójbje z wašnjom. Wot wowki sym slepjanšćinu nawuknył, jeje powědanje na paski nahrawał a sej słowa, wobroty a gramatiske formy zapisował. Wosebity wliw měješe na mnje to, štož je mi wona ze swojeho žiwjenja powědała, z młodych lět a kajke je žiwjenje tehdy w Slepom było. Wona wšak bě so spočatk 20. lětstotka narodźiła a wysoku starobu 90 lět docpěła. Pola njeje běštej husto tež susodka a wowcyna sotra a stej runje tak rady powědałoj. Sym hodźiny dołho pola nich sedźał z pomazkami, tykancom, palencom a piwom. A sym wjele žiwjenskich mudrosćow wot nich nazhonił, wo ratarskim žiwjenju a wašnjach, serbske zapřijeća za wšě móžne graty, dźěła a zela, a tohorunja mnohe moraliske pokiwy. Tak je ćichi pjatk woprawdźe ćichi pjatk, tež dźensa hišće za mnje w Lipsku. Serbske tradicije a serbske jědźe warić – to sym sej wot nich wotposłuchał a wothladał. Tak je pozdźišo k tomu dóšło, zo sym hromadźe z Iris Brankačkowej a Manfredom Starostu knihu »Naš dom hostliwe blido« napisał. A jěm tež dźensa hišće twaroh z lanym wolijom, prampany kał a kisałe běrny po našim wašnju. Hdyž přijědu domoj, da mi mój bratr přeco něšto dobre po maćernym wašnju nawari.