Dźe wo to, rěčnje manifestowane mócnarske struktury pokazać a staw w najlěpšim padźe nic jenož dokumentować, ale tež k polěpšenju situacije mjeńšinow přinošować.

W lěću 2021 podach so do swojeje stareje sakskeje a łužiskeje domizny, kotruž běch před 20 lětami do směra južneje Němskeje wopušćiła. Njewopytach jenož swojeju staršeju, ale chcych so tež nadawkej mojeje Regensburgskeje uniwersity wěnować, hdźež studuju tuchwilu předmjet wjacerěčnosć a regionalita. Wobdźělich so tam na seminarje, hdźež dźěše wo tak mjenowany Linguistic landscape. Je to poměrnje nowa slědźerska metoda, kotraž přepytuje widźomnosć rěče w zjawnosći. Kóždy wobdźělnik dósta nadawk, konkretnu krajinu w Němskej hladajo na dwu- abo wjacerěčne fenomeny přepytować. Dopomnich so na dwurěčne nadróžne znamjenja w Budyšinje, kotrež běchu mi w dźěćatstwje napadnyli. A tak zrodźi so ideja, so w seminarnym dźěle wo Linguistic landscape Budyšinej wěnować. Uniwersita žadaše sej za to fotowe dokumenty, ale tež interview z wosobu, kotraž so na někajkežkuli wašnje z dwurěčnosću w zjawnosći zaběra. Z tutymi snadnymi směrnicami dach so do dźěła. Najprjedy sformulowach wuprajiwu tezu: Myslach sej, zo zamóžu pokazać, zo je wot ludnosće začuwana žiwa dwurěčnosć tež přez Linguistic landscape widźomna. Organizowach jězbu do Budyšina a interviewowy termin z kuratorku tamnišeho Serbskeho muzeja. A běch napjata, što mje tam wočakuje.