Handrij Zejler njebě jenož wjesny farar, basnik, rěčespytnik a ludowědnik, ale w lětach předměrca tež nowinski redaktor. Serbske narodne wozrodźenje njeje předstajomne bjez časopisa abo nowiny. Běchu trěbne za šěrjenje narodnych idejow, za komunikaciju, za wuwiće rjaneje a wěcneje literatury a k standardizowanju spisowneje rěče. Wobmjezuju so na někotre dypki, z kotrymiž chcu podrobnišo a nanowo předstajić stawizny nastaća serbskeho nowinarstwa.
Pruski farar Jan Křesćan Rychtar ponižowaše 1826 Serbow tež z wuzběhnjenjom, zo nimaja ani nowiny, ani literatury.1 Walter Rauch praji, zo běchu w tutych lětach dobre wuměnjenja za to, zo móhli Serbja měć swoje nowiny, ale falowaše chrobły iniciator, kajkiž bě Jan Bohuchwał Dejka.2 Handrij Lubjenski, hłowa serbskeho kulturneho žiwjenja we 1820tych a 1830tych lětach, widźeše jako najhłowniši nadawk spisanje načasneje gramatiki a wulkeho słownika. Animěrowaše drje w Lipsku studowacych k basnjenju towaršnych pěsnjow, pozdźišo w słužbje pak wočakowaše wot nich sobudźěło jenož w nabožnym a wědomostnym pismowstwje.
