W zawostajenstwje Siegmunda Musiata, kotrež přijima Serbski kulturny archiw w běhu poslednjeju dweju lět, nadeńdźechmoj dźenik ze Smječkec pochadźaceho wojaka Georga Pecha. Noticowa knižka, někak w přihódnym oktaw-formaće, słužeše mužej ze serbskokatolskich kónčin jako dnjownik swojeho wojerskeho časa. Wustojny ludowědnik, stenograf a stawiznar, njeboh dr. Musiat nošeše so drje z mysličku, wo knize muža ze swójskeje ródneje wsy pisać – pak nastawk pak samo mjeńši serial za nowiny. Na to pokazuja do knihi zapołožene noticki. Hač je tule mysl cofnył abo čehodla k tomu wjac dóšło njeje, njehodźi so hižo wuslědźić.
Cyły dźenik je w hesłowej formje, respektiwnje w krótkich sadach, němsce napisany, ale jednotliwe mjena přiwuznych a znatych pisarja pokazuja jasnje na to, zo běše wón Serb. Katolska nabožnosć w zwisku z domizniskej kónčinu je za to dalši indic. Ryzy dokumentariski přistup tole snano njedopokaza, ale tukamoj na to, zo bu Georg Pech mjez swójbnymi a druhimi Jurij P(j)ech mjenowany, znajmjeńša pak serbsce rozumješe a rěčeše.
Wo swójbje Pecha hodźi so z jeho zapiskow telko zhonić, zo měješe nimo staršeju dweju bratrow »Michael« a »Nikolaus« a znajmjeńša jednu sotru. Dalše přiwuznistwo běštaj wuj »Georg« a ćeta »Anna« z Njebjelčic. Jónu naspomni wopyt pola wuja w Drježdźanach. Tohorunja mjenuje so jedyn kuzenk »Nikolaus«.
