Wón je tón prěni, na kotrehož při našim wšědnym wječornym wuchodźowanju do prastareho městačka storčimy. Wuska wuteptana łučna šćežka wjedźe hač dosrjedź oliwoweho haja a potom hač k njemu. A wottam stupa nahle posledni kruch hač do městačka Castagneto Carducci*, w kotrehož kutach sedźi włóžnota, so kóždej předstawje spřećiwjejo tu móc dlěje hač nalěćo přežiwić.

Je meja w Toskanje a za nas w tutym wokomiku městnosć rozžedźenja.

Po tym kak pozdźe je, hdyž so na puć podamy, leži hišće horca, so zy­bo­laca swěca chowaceho so słónca nad pisanymi třěchami jednotliwych kaž zabytych sydlišćow w dalokej krajinje. Zda so, zo chowa so za wšěm tym wědome zabyće, wědome pytanje za dospołnej ćišinu.

Za křiwicu šćežka nahle postupuje. W chwatku so hač tu dóstanjemy, w chwatku so wječornej horcoće wuwinjemy, horjeka w Castagneto Carduc­ci čujo wolóžacu chłódnotu italskeho loda a wysokich domskich. Su wuske a wysoke kaž trjenja a wobmjezuja naprawo a nalěwo hasy a kóžduž­kuli šansu za nalěćo, zo móhło so do jich kamjenjow předrěć.

Wuhladamy jeho hakle na třećim dnju. Napoł puća do městačka steji na swojej hěće wosrjedź dźiwich oliwowych štomow. A mjelči. Tute jeho za psyka njezwučene mjelčenje, hdyž so cuzy bliži, je na tym wina, zo so jeho­ prjedy dohladali njejsmy. Čaka tam, rozcybany a hoberski a čorny a wuka na nas kaž djas, kaž by to hižo njedołhi čas takle činił w nadźiji, zo so­ jeho jónu dohladamy. A potom je kóždy wječor tak. Kóždy wječor steji na swojej hěće a njezablawknje a njemóžemy ničo činić a so poněčim na to zwučimy, zo steji njeswobodny tu w ćmowym njehladanym kuće a zo je jeho samota tajka wulka kaž rozměry oliwowych hajow a winicow nalětnjeje Toskany.