W nocy lěsu dyrdomdej,

sutawka namaj baje bajku.

Měsačk, mła so košitej,

wupytała, ty sy sej hrajku.

Błudźenk namaj łóžko je,

z mjechkim mochom pokryty.

Lubka spěwa sprawne łžě,

zymny kamjeń přitulny.

Zadobyće, ćěmna jamka,

žadyn slub a jenož łamka.

Ćežke wino, rozprěć noze,

krawa trawa, pjezać mozy.

Bolosć, próca, nowostki,

wutroba tak ćicho spi.

Mutne twoje wobličo,

perspektiwa rozdwojena.

Z łžemi kryte poselstwo,

z křudom mjasa rozpačena.

Wucho je ći wotmjerznyło,

při skale blisko Róžanta.

Přećelstwo žno dawno schnyło,

nócna tajna błudnička.

Začuća sy rozteptała,

zawodźětu rólu hrała.

Strózba rana, žiwa mortwa,

dopóznaće, pěseń žortna.

Wšitko, štož nětk spóznawam:

Na kóncu sym błudźenk sam.

ŠĆĚPAN RIČEL