Teptam přez sněh bosy,

zmjerzk mi do mjezwoča bije,

we hłowje kjawča cuze hłosy,

mjaso čorne, na kosćach hnije.

Mła so bliži, žiwot drěma,

sněženki hraja, duša je něma.

Doprědka, hdźež słónco je,

pohib je duch a dych je žiwjenje.

Wotstronić, štož jastwo je,

sprawne začuće wokřewjenje.

Nadźija krjepi młode kćenje.

Přichod so smějkota, wozrodźenje.

Njewěm, hdźe stupam, krok po kroku,

swětło mje wodźi, přez ćěmnu nóc.

Zdaloka postawa, ćěka skoku,

britwička šwika, mi dawa móc.

Njebjesa su zdalene, wobzor je wusaknył,

dopóznaće spóžěrała, wotućił, sym mortwy był.

Doprědka, hdźež słónco je,

pohib je duch a dych je žiwjenje.

Wotstronić, štož jastwo je,

sprawne začuće wokřewjenje.

Nadźija krjepi młode kćenje.

Přichod so smějkota, wozrodźenje.

ŠĆĚPAN RIČEL