I.

Z jenakej swědomitosću kaž něhdy Simonides

maš wurjekować městna a wobrazy,

mjena wonych, kotrychž je rěka wobkružiła,

naposledk kamjeń za kamjenjom

na bankeće zabyća,

naposledk stwjelco za stwjelcom,

wobdate z błótom ćišćerskeje erozije,

skamjenjeny čas, wjaznjeny w

mutnym prudźe niłkosće;

z jenakej swědomitosću

kaž rěka přisłušnosće

měła wurjekować mjena nje-wobswědčeneho,

kotrež wospjetuješ a kotrež wěrić chceš, kaž

hižo telko ludźi před tobu, kiž su stupili

do tutoho pasma, kotrež će nětko scyła přežehli,

kaž pózdnje słónco awgusta přežehli

podobiznu njepoćeženosće toho susodneho domu a

jeho zwuhleny sćin wróćo ćisnje

přez kadołb k mróčelam won; zo by

skónčnje wopřimnył, zo so woda z kruženjom

wobnowja, a tež, zo ma so do

wěcow a přez nje

cyle hinak točić;

ze samsnej miłej zasakłosću měł će wobknježić

runje tónle najbóle zdaleny, fermentowany a

subtilny dźěl zekřiwjeneho materiala, kiž

stajnje zaso wotstorkuješ. Žiwjenska brěčka

padnjeneho, podrězaneho štoma

a nic smoła abo nje-smoła, kiž pozdatnje

prud a rěčny próh wobstražujetej,