Jako započachu hladać přez mikroskop,

woběhowaše jich zyma, a woběhuje do dźensa.

Žiwjenje bě dotal błudne dosć

w swojich rozměrach a formach.

Wutwori móličke stworjenčka,

někotre muški, wački,

ale z hołym čłowječim wóčkom

znajmjeńša spóznajomne.

A tu nadobo, pod škleńcu,

druhe nimale přehnawane

a tak zanjechajomne,

zo móžeš to, štož zabjeru w swětnišću,

jenož ze sobuželnosće rum mjenować.

Škleńca jich ani njepodótka,

pod njej njemylene so podwojeja, roztorhuja,

ze wšej lochkosću, připadnje.

Prajić, zo je jich wjele – je přemało prajene.

Čim sylniši mikroskop,

ćim pilnišo a dokładnišo wjelekróć.

Nimaja ani porjadne črjewa.

Njewědźa, što je splažnosć, dźěćatstwo, staroba.

Njewědźa snano ani, zo su – abo njejsu.

A tola rozsudźa wo žiwjenju a smjerći.

Někotři sprostnu w ćišinje wokomika,

hačrunjež njewěmy, što za nich wokomik je.

Dokelž su tak małke,

móže jich byće

być za nich wotpowědnje roztřěskane.

Próšne zornjatko je za nich meteor,

hłuboko z kosmosa,

a wotćišć porsta – wobšěrny labyrint,

hdźež móža so zhromadźić,

na jich hłuche parady,

jich slepe iliady a upanišady.