Z kofrom rad njejězdźim do swěta; lubjej nosym w kuždej ruce někaku brjucha­tu kóžanu tašu. Do njeje móžoš teke wjele natkaś. Akle w nowšem casu som zasej raz se wudał dodaloka ze śěžkim kofrom – ale wó tom pózdźej. Pósłuchajśo nejpjerwjej, co jo se mě stało w lěśe 1945!

Někotare mjasece pó tšašnej wójnje som se pušćił domoj z wjelikim kofrom. Wóze zeleznice běchu juž dosć stare a mějachu hyšći prězy a slězy platformu, na kótarejž móžo na fryšnem pówětšu niźi pěśnasćo luźi stojaś. Wobzacy­njona jo taka platforma ze zeleznym źaržanim. A nabite połne běchu tencas wšykne śěgi!

Tak se walich ze swójim kofrom, kenž chowašo wšykno mójo bogatstwo, ned do wóza nutś, aby hyšći město k sejźenju załapił. Ale njamóžach se zewšym ze źurimi pśeśišćaś. Toś pśiwołachu mě žedne sobudrogujuce, až dejał ten kofer lubjej wence stajiś na platformu, wóni by južor za nim glědali – bźez kofra ga by lažčej sejźenje namakał. Tak wótstajich swój kofer na platformu a namakach napšawdu we wózu rožk k sejźenju. Ceły źeń běch se naganjał – mucny se blarnuch na twardu drjewjanu ławku.

Źeń spěšnje se chylašo ku kóńcoju, běšo drje rowno 30. september 1945. Jěźech­my ze snadneju spěšnosću, a casy se pśetłocych pśez stojecych luźi, aby póglědnuł za swójim kofrom. Wuglědach jen kuždy raz za wjelimi no­gami­. Bywašo śma. Śěg wótergi wustawašo. Lěcrownož poł spicy, ga weto njeskomuźich, za kofrom póglědaś. Wón stojašo hyšći na starem měsće. Dowě­riś se njamóžoš nikomu w tak zwitem casu ... Mějach swójo wjasele nad tymi dobrymi luźimi, kenž w tej chłodnej nocy wence na platformje stoja­chu a hyšći za mójim kofrom glědachu. Cełu noc smy tak pśepórali. Do słyń­ca som slědny raz póglědnuł za swójim drogim kofrom: wón běšo hyšći derje zamknjony a z rjemjenjom wobwězany.