W skale

Literarne teksty k twórbam Jana Buka

Módrin njebja špihelowaše so na hładźinje wody. Wanda połoži swoje trjenje na nahi kamjeń. Wokoło njeje sahachu skalizny do wyšiny. Čuješe so wot nich škitana, runočasnje bě to hoberska błuzna w zemi. Něhdy běchu kamjenje tu schowane pod trawu leželi. Nětko dźeržachu wone sćěny a třěchi, zo bychu ludźo w nich bydlić móhli.

Wona so zeslěka a tykny jednu nohu do zymneje wody. Ju huškaše, zdobom bě to wjeselo na horcym dnju. Hišće bě tu sama, měješe skału za sebje. Cyle skedźbliwje stupaše wona po kamjenju dale do wody. Běše hładki, wona so nimale wobsuny a móžeše hišće runje tak runowahu dźeržeć. Njewidźeše hižo­ dno a tasaše so pomału z nohomaj dale. Kamjeń so nahle skónči a wona zjědźe njenadźicy do hłubiny. Njezamó ani zakřiknyć, tak spěšnje bě wona preč.

Ruce ju wotdeleka podeprěwaštej a njeseštej ju horje k hładźinje. Lochke žołmič­ki wokoło njeje zejhrawachu. Wanda kašlowaše, so zhraba a poča płuwać­. Z mócnymi storkami přepłuwa skału a dźeržeše so kamjenja. Hakle nětko bu jej wědome, zo bě jej něchtó pomhał. Zo bě tu hišće něchtó druhi.

»Halo?«, wona zawoła. Jeje hłós bu wot sćěnow wotraženy. Nadobo wujědźe pódla njeje młody muž z wody. Jeho zelenkojtej woči so šibale na nju smě­ještej.