»Tu mataj přeprošeni za wotewrjenje wustajeńcy. Ekstra za waju.«

»Što wustajeja? Swinje? Konje? Nukle?«

»Papa, prošu, njeměj so kaž někajki bur.«

»Ale Weronika, papa a ja smój přeco buraj byłoj. Njehańbujemoj so, zo smój buraj.«

»To njejsym měniła. Je to wuměłska wustajeńca. Molerstwo. W galeriji, w kotrejž wot njedawna dźěłam.«

»Ach, wuměłstwo! Galerija! My njejsmy hłupi, Weronika! Mama a ja hižo dawno wěmoj, zo je wuměłstwo doskónčnje mortwe. Wotbyte do wšeje wěčnosće. Što ma nam wuměłstwo hišće rjec? Dźensa móže kóždy roboter lěpje rysować hač čłowjek. Samo wopicy hižo moluja. Drje bjez zmysła, ale to tehdy tež žanu wulku rólu hrało njeje. Jako je wuměłstwo hišće něšto woznamjenjało.«

»Handrijo, njejsym scyła wědźała, zo je wuměłstwo wotemrěło. Hdy da to bě? Je wo tym něšto w nowinje stało?«

»Regina, swětło mojeju woči, tajke něšto njesteji w našej nowinje. Naši ludźo­ dyrbja přeco hišće do wuměłstwa wěrić. A nic jenož do njeho.«

»Wostaju wam kartce tu a wój čińtaj, kaž chcetaj.«

»Ja wěrju přeco hišće do wuměłstwa, to je něšto rjane, něšto tróštne. Njemóžeš jenož warić, žehlić a nakupować. Druhdy dyrbiš so tež wočerstwić. Ja tam zawěsće póńdu. To sej twoja mać raz popřeje.«