1

Zymske mrózniki, natykane z jabłukowymi kwětami, drěmaja na wurubjenych sadowcach zahrody, kotraž so pod wosłabnjenej pychu słónčneho časnika na cyrkwinskej wěži zyboli.

To camprowarjow na dworje lědy stara. Woni su so wotnošene a lochke draby zwoblěkali. W tohorunja napadnych pisanych kłobukach a ze sylnje pomolowanymi hubami a brjowkami zběhaja nory tam a sem škleńčki, doniž so njezahnaja na pochod wot domu do domu. Po puću wospjet zanjesu swoju prošersku reju, zběrajo połć a jejka.

Před wrotami skromneje ležownosće kadla w monturje wobornika woła, zo dyrbjeli hišće z někotrych pincow wulku wodu klumpać. Starša knjeni, kotraž je za nim pomału ze statoka wulězła, jemu přišćipnje, zo so to njezadani. Wona bórze swój rozpadowacy domicil wopušći a so do starownje na kromje městačka zminje.

2

W blišej wokolinje so swjatk maskow a keklerjow njenadźicy na druhu runinu pozběhnje:

W podlěsu pod dawno womjelknjenej skału so připołdnica chowa. Wona so w ćěmnych měsacach jenož z přiwěrkow žiwi, kotrež su jej babotaki z kermušow donošowali.

Zatrašaca a zdobom powabliwa sonowina ćopłych dnjow wutrajnje w swojim schowje čaka, doniž lěćo njerozpłomjeni a wuske wutroby do njewobmjezowaneje swobody njewućěri. Wona so wjeseli, zo so z jednej horcej žołmu za druhej bórze tokanja a lubčenja wšudźe pod hołym njebjom rozwala. Potom móže znowa přez postronk bić a horce žedźby do smjertnych strachow zwobroćeć. Hłowy so potom do přirowow podłu wustudnjenych polow skuleja. Křiki naiwnych muzow wo pomoc horjo njewosłabnja.