Na postamenće kamjentnym

z pozłoćenym lisćom,

kiž steji při haće slěbornym

před wěčnym wopomnišćom,

so pozběhuje postawa

nad nimoducym ludom

a hlada na njón zwysoka

a kiwa jemu z křudom.

Tam hor’ka steji samotny

rjek hižo mnohe lěta,

a poddanjo jom’ hołduja

kaž za čas jeho knjejstwa,

z bantami, girlandami

a chwalospěwy wrješćo,

wohnjostroj na swjate dny,

a z ponižnosću pišćo.

Tam hor’ka je wón přeco stał,

na wysokej tribunje,

pod baldachinom prědował

wo měrje a wo wójnje.

Z přiměrjenym wotstawkom,

za płotom, balustradu,

so jewił ludej swojemu,

kiž žebrješe wo hnadu.

A lud je jemu hołdował,

je wobraz jeho pyšił

z bantami, girlandami,

so skradźu jenož tyšił.

Tež dźensa takle hołduje

tej kamjentnej figurje.

To leži drje we ludźacej

wotročej naturje.

A zas’ so bliža swjate dny

z hołkom, juskom, haru.

Najpoddaniši poddany

z elanom, połnej paru

na postamenće kamjentnym

te złote lisćo čisći,

zo so w haće slěbornym

tysackrótnje błyšći.

A hdyž so takle frinkoli,

naraz wroblik přileći,

na hłowje rjeka přizemi,

trójce sej zafifoli,

zady něšto wupušći

a wjesele zas wotleći.