Škropawa wšak wona njeje,

ani zhibnyć njeda so,

krutosć, jasnosć so w njej hrěje,

element za mandźelstwo.

Jeje brěmjo z časom ćežke

zdawa so a wabi tu,

spytowanje w kóždym kuće,

kotrež hrozy zabić ju.

Přećelstwo a swójbne kruhi

bjez njeje do kašća du,

byrnjež hrozne wětry ruli,

w´ wutrobje jej kwětki ktu,

hdyž prajiš, swědčiš

z wěrnej dušu:

«Swěra moja njezańdźe!»,

ze skutkom kročiš

po wšěm puću,

zbožo žněješ na wěčnje.

ANNAMARIA ZAHONOWA