Wčera měješe són. Wón lećeše wysoko nad krajom a hladaše na zemju dele. Kaž ptačk móžeše na město pod sobu hladać. Kaž ptačk da so wón wot wětřika nosyć. Měr. Jenož někotre mróčele.

Pod nim trubjenje a puzolenje jězdźidłow a wodźerjow. Njepřetorhnjene rěčenje. Wo přichodnych dźěćacych narodninach, nowych planowanych domach, wjedrje. Ludźo su tak wótře a přiwšěm mali a bjezwuznamni. Jenož małke, hektiske mrowišćo, ničo dale. Sebje samoho nadhódnoćace stworjenčka, kiž spytaja, swoju bjezmócnosć časej a uniwersumej napřećo z pomocu pohiba schować. Chwatacy ludźo na přepjelnjenych dróhach. Mnóstwo čłowjekow, do bydlenskich blokow hromadźe stłóčene. Jaskrawe wabjenske tafle, kiž wabja za njewužitne wěcy.

Dale wonka, hižo nimale zwonka města, widźi tež swój dom. Jeho žona a přichodna mać sedźitej na werandźe při šalce čaja, dźěsći sej na zahrodźe hrajkatej. W susodnych domach a zahrodach nimale samsna scenerija.

Tłóčaca kničomnosć.

Wosnje wotwobroći wón pohlad a přiwobroći so horam w dalinje. Tam žadyn čłowjek njeje. Žane trubjenje, žane swarjenje, žane blabotanje, žane puzolenje. Ćiche lěsy a samotne skały město toho. We sebi zawrjeny a fungowacy system.