Wótře woła swětłowłosate holičo, kotrež mužojo ze wsy ćěrja: »Ně, prošu nic! Wostańće mje! Chcu k swojej maćeri!« Tola mužojo njejsu hnadni, byrnjež to měšnik w swjatnicy prěduje. Wopokazajće swojemu najblišemu a tež tomu, kotryž zdawa so wam cuzy być, swoju hnadu – derje, zo měšnik to prěduje. Jenož, zo čini to we łaćonskej rěči. A štó z tych jednorych, lědma kubłanych wjesnjanow to hižo rozumi? Jeničce chuduška holca. Při wšěm, tež wona zmysł słowow njezapřimnje. Ně, wona poska na měšnika ze swojimi zmysłami, wosebje pak ze swojej dušu. Za to ma dosć chwile. Tři hodźiny a druhdy hišće dlěje, stejo, na kruće teptanej hlinje w zadnich rynkach wutraje. Tam, jenož tam, chudźi roboćenjo słušeja. Hodźinu a dlěje klečo wona nimale spěwane powěsće měšnika słyši. Kóžde słowo ju duchownje žiwi. A ta duša, tak měšnik praji, ma stajnje być čista, sprawna a porjadna. Jeje duša tajka je, tola ta steji nětko na hračkach.

Mužojo hewrjekaja: »Zhub so z našeje wsy, ty kuzłarniča, ty chodojta ...« a tu, prěni króć, wona mjeno zasłyši – »... ty Připołdnica!« Štó bě je wołał? Hišće jónu: »Připołdnica!« Kaž by so na měrnym dnju wichor z bliskeje łučiny pozběhnył - dalši zasyča, potom zasakle wołaja: »Připołdnica! « Woni ćěrja ju, za njej hanjejo, ze wsy, na kromu lěsa. Poslednje pruhi słónca na fararjec ladko padaja. To rěka, zo mać w hornčku nad wohenjom w chuduškej chaće ćeńku poliwku wari. Zela za nju je Marhata stańši z łoža do prěnjeho wołanja honača pytała, ze serpom wotrěznyła a do košika kładła. Serp přeco hišće w ruce dźerži, mjez fałdami běłeje košle, ze znamjenjom wjelčich zubow wušiwane, schowany. Nadobo słyši: »Ty sy wina, zo je Hańža zemrěła! Štó wě, koho maš hišće na swědomju? Zhub so skónčnje!« Wot daloka začuwa holca žałosćenje swojeje maćerje. »Što činiće? Wróćće mi moju Marhatu. Wona tola ničo za to njemóže!« Tola mužojo njeznaja smilnosć. »Připołdnica, Připołdnica, ...«, jeničce tute słowo – »Připołdnica« – je hišće słyšeć.