Hody jědu,

jědu spěšnje

a jědu nimo.

Kajke bě to brěmješko

čakać na to dźěćatko.

A nětko?

Wučerpany z honjeńcy

wróćo domoj, w zymnej stwě

dohladawši pódla dudlowacoh´ radija

so małej´ swěčki swětleška

zańdźelenej woči sonitej:

wo hodźoch za čas dźěćatstwa,

wo kuzle tysac hwězdźičkow

w cunich zynkach pišćelow,

w cyrkwi, tam při žłobiku,

klečo, ruce styknywši

modlo šeptajo:

»Jězusko,

dótkni našich dušow so!«

  ANNAMARIA ZAHONOWA