Nichten z nas pak njejo jadnotny.

Smy natwarjone z małych kusackow identity,

kuždy drogotny, kuždy wažny.

A weto kamjenje zdaloka chytamy,

dla rěcy, woblica, wšakorakosći a barwy kóže.

Zabydnjomy, až smy sami ako mozaik,

až harmonija z rozdźělow se naroźijo.

Njejsu pyšne barwy w cerkwinem głažku tak rědne?

Njejsu wšakorake głose w chorje tak zajmne?

Gaž njetwarimy murje, ale mósty,

wobogaśijo se našo žywjenje.

Toleranca wóznamjenijo cesćownosć a pšawo.

Njedejm byś ako ty, ale městno za mójim blidom śi wóstajijom.

Mój swětowy wobraz se njezmjeńšujo pśez wjelerakosć,

ně, wón rosćo – a pśepšosujo do pśichoda.

Ako swět nastał jo z Bóžego słowa,

jo Bog formował prědnego luźa ze zemje a pěska,

nic z jadnogo, ale z wjele kontinentow*,

aby cłowjek namakał wšuźi domownju.

A jolic swóju drogu dokóńcyjo,

maśeŕka zemja jogo pśimnjo w śišynje.

Wóna znajo proch, z kótaregož jo nastał.

Za nju su wšykne jadnake.

*Pó hebrejskej mytologiji jo Bog pśi stwórjenju prědnego cłowjeka nazběrał proch ze wšych kontinentow, aby, jolic cłowjek swóju domownju by spušćił a hynźi na zemi wumrěł, zemja jogo spóznała a pśiwzeła.