Štyri lěta dyrbjachu přiwisnicy chóra Lipa čakać, zo móhli znowa dožiwić koncert pod hesłom »«. Ale čas je so na kóždy pad wjace hač zadanił. Spěwarki a spěwarjo wobradźichu publikumej přewšo čerstwy, lóštny a hudźbnje naročny a wotměnjawy wječor. Z kelko zwučowanjemi a dalšimi přihotami běchu tydźenje a měsacy do toho napjelnjene, wšak wědźa jenož Lipjenjo a jich swójbni. K tomu njesłušachu jenož tydźenske proby, ale tež chórowe lěhwo, spisanje nowych tekstow, nawjerćenje widejofilma atd. A tež koncertny dźeń samy bě za nich wjele dlěši hač jenož wječorny wustup, wšako mějachu žurlu přihotować, podesty natwarić a widejosćěnu nastajić. Wšitko to z młodźinskim zapalom a bjez wulkich słowow zmištruja. Zo žněja wosebje za jich spěwy a moderne hudźbne wobdźěłanja tajki wulki wuspěch a jenož chwalobne słowa, njech je jim pohon do dalšeho wuměłskeho dźěła. To jeničke, štož bych sej wosobinsce hišće přał, je, zo njebych štyri lěta na přichodny tajki koncert čakać trjebał.

MARIAN WJEŃKA