Jean-Paul Sartre je prajił, zo je wuměłstwo reflektowana přitomnosć. Hladajo na nětčiše poměry, hdyž mamy zhromadnje sami być a doma kokać, přiběraja na jednym boku nowe formy kulturnych poskitkow kaž podcast, koncerty w domjacych stwach abo čitanja via livestream a so rady přiwozmu. Ale tež w šěršim zmysle so towaršnostne poměry we wuměłstwje pokazuja. Tak wobspěwa so w spěwje »Quo vadis, Łužica?«, kotrehož tekst je z pjera Wernera Měškanka, wukrawjaca krajina, rostu w basni »Dźiwne přeměnjenje« Kita Lorenca z lěta 1965 w serbskej holi mjeztym ryby město hribow abo rozestaja so Maja Nagelowa w swojej wobrazowej seriji »Na kromje« (2018) tematisce z poměrami při wuhlowej jamje.

Dźensa njeje Krabat jenož powěsćowa postawa, kotruž zwjazujemy ze spodobnymi ilustracijemi Měrćina Nowaka-Njechorńskeho abo z romanom Jurja Brězana. Krabat steji tež za zwičnjenu marku a jeho mjeno kmótři zelowemu palencej abo kolesowarskej šćežce. A hdyž rozmyslujemy wo pěstowanju serbskich nałožkow, dyrbimy so sčasami prašeć, hač dźe nam při tym jenož wo wobchowanje ludoweho herbstwa abo hač su wone mjeztym woblubowany srědk k přiwabjenju turistow?