»W spočatku bě Słowo […] a Słowo bu mjaso a je mjez nami bydliło« (Jan 1,1–14). Na samym spočatku ewangelija po Janje připowědźa so přichad Jězusa z metafru »słowo«. Časowe podaće »spočatk« poćahuje so na čas, jako započa Bóh stworićelsce skutkować. To rěka, prjedy hač bu scyła něšto stworjene, dawaše hižo słowo. Bóh stwori přez swoje »słowo« wšo druhe. Słowo je zakład wšeho byća. Kaž Bóh swoju Božu wolu přez Słowo – Syna Božeho – wozjewja, tak wozjewjamy my swoje nutřkowne mysle a začuća ze słowom. Ewangelij po Janu je w originalu w grjekšćinje napisany. W nim steji na tutym městnje zapřijeće »logos«.

Logos da so wězo jako słowo přełožić. W antikskej filozofiji pak měni logos tež rozum a rozumnosć, logos je na zrozumjenje zapołožena rěč, wopřija zmysł, logiske myslenje a posudźowanje. Słowo je potajkim zakład wšeho myslenja, začuwanja a skutkowanja. Je tuž woprawdźe wšojedne, hdy a hdźe kotre słowo wužiwamy? W zašłym času diskutuje so wo genderowanju abo wo móžnej změnje našeje hymny, w kotrejž so dotal jeničce wo muži »hódni wěčnoh wopomnjeća« prosy. W tajkich diskusijach jewja so tež argumenty kaž wotkaz na gramatiske kategorije, kotrež w swojej neutralnej formje drje po muskim splahu flektujemy, kotrež pak žony a muži runočasnje wopřijeja – čehodla tuž njetrjebawšo komplikować? Abo snano někajke nowe znački kaž hwěžki abo nakósne smužki zawjesć? Tež historiski argument so rady wužiwa. Hymna je produkt swojeho časa. W zwisku z genderowanjom pokazuje so na směšnosć, triwialnosć abo na wo wjele wažniše wěcy.