W medialnych kaž tež wědomostnych debatach wo wjesnych kónčinach namaka so zwobraznjenje romantizowaneje idyle versus dystopiske wobrazy »mrějacych wsow«. Wjes so w tym zwisku jako powabne bydlišćo wobhladuje. Tomu steji wobraz rozpadanišća napřećo, kiž bu přez wotchad wobydlerstwa, industrializowane ratarstwo, hospodarski spad, prawicarski populizm a wotpójsnjenje wote wobchadneje infrastruktury sformowany.

Wotrosćemy wosrjedź role a hole. Płuwać nawuknjemy w skale. Solotej přińdźe bjez wokołopuća na blido a jeli schorimy, so kokoš w mjenje poliwki zarěza.

Zda so nimale tak, jako by žiwjenje w tutych wokomikach stejo wostało, njebychmy-li jednoho dnja wupowědali, dokal wutroby towaršow ćahnu: Peru, Indiska, domjacy Lipsk abo inflacionarny wućek Berlin? A bychmy na za lěćom wonjacy nadróžny powětr a miły wětřik zabyli, kotryž so do chěže wita, wuwětri-li so hródź.

Trjebamy wotměnu, kubłanski přistup a wotewrjeny diskurs. Wobohaćamy so swobodnym wunjemdrjenju zajimow a inpuće zdalenych móžnosćow zwonka našeho radiusa. Kak by tajkele městno wupadało – utopija přichoda a dystopija tučasnosće, zapopadnywši wšitke tute začuwanja, kotryž nas k WOSTAĆU pohnuja?