Njedawno sym přećahnył. Nowe město, nowe bydlenje, nowi ludźo. Napadnyło mi je, zo smy poprawom w kistach a kartonach žiwi. Smjeć so přez tute wobkedźbowanje njemóžu.

Wěrne wone je.

Pominajće so, kak je waše žiwjenje spočinało: W kolebce. To wšak je tež w najdalšim zmysle kista. Potom dale: Změnimy-li bydlenje spakujemy naše zmachi do... kartonow. Při tym dyrbimy stajnje wotwažować, što sebi do noweho dyrdomdeja sobu wozmjemy. Čapor wjacorych lět abo samo lětdźesatkow mamy tak kompensować, zo hodźi so do wonych papjercowych kašćow. Ruma za dopomnjenki w nich njeje. Te dyrbimy druhdźe składować – w našim pomjatku.

Ale tež tam, to napadnje mi po cyłymaj dwěmaj lětdźesatkomaj na tutej zemi, dyrbimy hdys a hdys raz porjadk dźěłać. Wšojedne hač dopomnjenki na podawki, dyrdomdeje, zrudne chwile abo čłowjekow – wšo so raz pozhubi. Nó haj, snano nic na kóždy pad, ale tola, zabyće je normalny wobstatk našeho žiworjenja. Druhdy je to lěk, druhdy jěd. To wotwisuje cyle wot našeho nastajenja na minjenje časa.

Někotryžkuli paruje zašłe časy, dobre časy, kajkež je stajnje zaso w powědkach wowki, ćety, wuja abo nana nadeńdu. Čehodla wisaja woni tak na zašłym? Je nostalgija jenički puć žiwjenje w turbulentnych časach přetrać?